NaPo #13 - Als Vuur op een Winterdag

Het meisje dat naast me zit,
Vuurrode haardos op een
Blozend koppie
– van de kou, niet door mij.
Althans, dat denk ik –
Steekt haar sigaret op;
Het wachten op de bus
Duurt nu al
Enkele oneindigheden lang.
Zal ik een gesprek aanknopen;
Zeggen hoe leuk haar sproeten zijn?
Of dat ik niet rook, maar haar
Steun in haar onafhankelijkheid
Van staatsgedragen
Gezondheidsaanmoediging?
En zoals die dingen
Wel vaker gaan
Komt, op het moment dat
Ik mijn mond open doe
– opmerkingen als pellets
gestapeld op mijn tong, de een
nog waanzichtiger dan de ander –
De bus aangereden.
“Lijn 35, altijd zo belachelijk laat, vind je ook niet?”
Haar stem, met dat rauwe Amsterdamse randje,
Klinkt als de geur van gember.
Ik kijk op, wordt geveld door die zachte glimlach.
Ik mompel iets. Ze zegt niets meer, dooft
Haar sigaret onder haar
Bescheiden hak.
De bus stopt. We stappen in,
Zij eerst.
Als ik incheck, en zij treuzelt,
Valt me haar geur pas op
Als saffraan en dille.
Ze gaat zitten en staart naar buiten.
Het sneeuwt,
Zachtjes.